(nieuw adres voor nr 5) te Utrecht
Typisch het
Utrechts Monumentenfonds:
een reddeloos en radeloos verloren huisje uit de
17e eeuw
werd gerestaureerd
en niet vervangen door een kopie. De 19e-eeuwse gevelindeling met het grote
schuifvenster
werd gerespecteerd.
De
tuitgevel
van het eenlaags
diepe huis
stond
op instorten en de Gemeente,
verantwoordelijk voor de veiligheid in dit romantische, kromme
steegje,
drong aan op sloop.
In plaats daarvan verkocht de
eigenaresse het in 1979 aan het UMF en toen zat die met het probleem.
De Jacobskerksteeg was op dat moment geheel verloederd.
Hier moest een voorbeeldig gebaar gemaakt worden.
De
voorgevel
werd ingepakt en voorzichtig rechtop geduwd.
Het restauratieplan van Meulenbelt maakte er een begerenswaardige
woning van op een van de meest bijzondere plekjes van Utrecht.
Andere huisjes volgden (al waren die tijdens de restauratie 'tijdelijk afwezig')
en brachten zelfs huren op die heel wat
minder sociaal waren dan die van het UMF-pand.
Helaas trok de lokatie ook verkeerde lieden aan, en zo werd de
steeg niet alleen opgeknapt, maar tenslotte ook weer afgesloten voor goedwillende wandelaars.
Toch bestaat de steeg nu nog, en dat is aan dit ene huisje te danken.
De vroegere bewoners zouden hun ogen niet geloven. Beneden slachtten ze varkens en paarden.
Boven woonden ze met z'n vieren en op zondag keken ze neer op de dominee op de
preekstoel
van de
Jacobikerk.
Tekst: Jean Penders, 05-2006. Bronnen: zie literatuurlijst. Afbeelding: Jean Penders
.jpg)
